Na Terrain vague verkent Coordonné met La couleur de l’ombre opnieuw de grens tussen muziek en stilte. Waar hun debuut draaide rond openheid en leegte, voelt deze nieuwe cd intiemer en donkerder aan. Mezzosopraan Anna Nuytten en luitist Thomas Langlois combineren Franse renaissanceliederen met chansons van Barbara (1930-1997) — een ontmoeting die op papier ongewoon lijkt, maar muzikaal verrassend logisch blijkt.

De airs de cour van componisten als Pierre Guédron (ca. 1565-1620), Nicolas Vallet (ca. 1583–ca. 1642) en Antoine Boësset (1587–1643) worden sober en transparant gebracht. Langlois’ luitspel blijft altijd dienstbaar aan de tekst en laat veel ruimte. Daardoor klinken deze eeuwenoude liederen opvallend dichtbij, bijna kwetsbaar. Die kwetsbaarheid loopt naadloos door in de liederen van Barbara. Le mal de vivre, Aigle noir en Mon enfance worden door Nuytten niet uitgesponnen of gechargeerd, maar ingetogen en rechtuit gezongen. Ze zoekt geen effect, en precies dat maakt deze interpretaties sterk.

Het meest markante element van deze cd zijn de fragmenten uit Gauguin (Lettre à Jacques Brel), een tekst die Barbara schreef als een denkbeeldige brief, maar die vooral haar eigen innerlijke strijd blootlegt. Ze schrijft over eenzaamheid, onbegrip en de prijs van artistieke eerlijkheid — zonder grote conclusies of troostende antwoorden. De keuze om deze tekst te laten inlezen is inhoudelijk sterk. De muziek valt stil, de woorden komen onverbloemd naar voren, en dwingen de luisteraar om anders te luisteren. De brief onderbreekt het programma bewust en werpt een schaduw over wat volgt.

Toch wringt hier ook iets praktisch: de ingesproken fragmenten klinken opvallend stiller dan de gezongen delen. Het verschil in volume maakt de brief minder vlot verstaanbaar, zeker bij minder geconcentreerd luisteren. Dat is jammer, want de tekst is inhoudelijk essentieel voor de samenhang van de cd. De intimiteit die men hier zoekt, slaat soms net iets te ver door naar afstand.

Net als Terrain vague weigert La couleur de l’ombre om de luisteraar te pleasen. Dit is geen cd die zich opdringt met mooie melodieën of afgeronde emoties. Ze vraagt tijd, aandacht en bereidheid om mee te stappen in een fragiel universum. De combinatie van oude muziek en Barbara werkt niet omdat ze historisch verklaard wordt, maar omdat ze emotioneel klopt. Ondanks — of misschien dankzij — de breuken en contrasten vormt La couleur de l’ombre een coherent en persoonlijk statement.

Het is een cd die je niet achteloos beluistert, maar waar je even bij moet blijven stilstaan. En zelfs met kleine kanttekeningen blijft ze vooral: eerlijk, eigenzinnig en durvend

(Drie jaar geleden speelde Coordonné een recital op de zolderkamer van professor en huidige Tiens burgemeester Jonathan Holslag. Hieronder zie je een fragment uit dit recital). 

Bart Debbaut, december 2025