Egoïsme als paradox met J.C. Vanden Eynden
Pièces Égoïstes │ Jean-Claude Vanden Eynden │ Musique en Wallonie

Pièces Égoïstes, de nieuwe cd van Jean-Claude Vanden Eynden, prikkelt. De titel klinkt als een paradox: egoïstische muziek die zich juist kenmerkt door haar kwetsbare openheid. Het zijn werken waarin componisten de buitenwereld even buitensluiten om naar binnen te luisteren — en waarin de pianist die innerlijke stem hoorbaar maakt. Vanden Eynden brengt ze samen tot een subtiel portret van de Belgische ziel: verfijnd, introspectief, maar ook krachtig en onmiskenbaar menselijk.
De gekozen werken omspannen meer dan een eeuw Belgische muziek. Wat hen bindt, is niet hun stijl, maar hun eerlijkheid. Ze beginnen in de negentiende eeuw met de lyrische poëzie van César Franck (1822–1890) en de verfijnde elegantie van Arthur De Greef (1862–1940), lopen via de introspectieve gevoeligheid van Guillaume Lekeu (1870–1894) en Joseph Jongen (1873–1953) naar de verfijnde laatromantiek van Léon en Théo Ysaÿe (1865–1951), en eindigen in de verstilde moderniteit van Michel Lysight (°1958) en Frederik van Rossum (°1939). Zo ontstaat een continuüm waarin emotie, intellect en klankcultuur zich telkens heruitvinden: van triomfantelijke grandeur naar innerlijke reflectie, van weelderige zanglijn naar glasheldere eenvoud.
Jean-Claude Vanden Eynden (°1947) is een van die zeldzame musici die de Belgische pianotraditie niet alleen hebben voortgezet, maar ook belichaamd. Meer dan zestig jaar na zijn doorbraak op de Koningin Elisabethwedstrijd blijft hij een gezaghebbende figuur in het Belgische muziekleven: docent, kamermusicus, mentor en klankvoorbeeld voor generaties pianisten.
In Pièces Égoïstes keert Vanden Eynden niet terug naar het verleden om het te conserveren, maar om het te laten spreken met de wijsheid van een muzikant die niets meer hoeft te bewijzen. Hij speelt alsof hij luistert — naar de componisten, naar het instrument, naar de stilte eromheen.
Deze CD is daardoor veel meer dan een bloemlezing van Belgische pianomuziek: het is een stille ode aan de kracht van het luisteren, waarin het persoonlijke en het universele samenvallen in één adem.
Bekijk hieronder een filmpje over Jean-Claude Vanden Eynden die in 1964 op 16-jarige leeftijd de derde prijs behaalde in de Koningin Elisabethwedstrijd voor piano.
Bart Debbaut, oktober 2025